Vorige pagina
‘Dankbaar dat alles in goede harmonie gaat’


“Een nieuw gemeentekantoor en we zullen het nu eens over mijn uitvaart hebben?”, grapt burgemeester Van der Tak over zijn aanstaand vertrek als burgemeester en het onderwerp van dit interview.

Sjaak van der Tak relativeert het gespreksonderwerp ‘de dood’ direct. “Voor mij is het geen pittig onderwerp. Ik heb het overlijden zo vaak en in zoveel verschillende gedaanten meegemaakt.”

Rotterdam

Sjaak van der Tak (1956) is geboren en getogen in Rotterdam. Sinds 10 jaar woont hij in Westland waar hij in 2004 de eerste burgemeester van de nieuwe Gemeente Westland werd. Sinds een jaar woont hij samen met zijn vriendin. Hij heeft zes kinderen, twee bonuskinderen en vijf kleindochters. Hij is gek op sport, maatschappelijke vraagstukken en lezen. Dat laatste vooral in de vakanties en dan het liefst vijf boeken tegelijk. Hij noemt zichzelf ‘religieus onderlegd’. “Ik weet wat het kwade is, maar kijk vooral met een optimistische bril naar het leven.”

Onder het ijs

Al jong heeft Van der Tak de dood van dichtbij ervaren. “In Rotterdam had ik een grote vriendenclub. Op een dag ging een vriend bij een neef achter op de motor en kreeg een vreselijk ongeluk. Hij overleefde het, maar moest veel operaties ondergaan. Uiteindelijk kreeg hij kanker door alle röntgenstraling en is overleden. Ik was een jaar of 20.”

Een andere herinnering: “Toen ik bij de Gemeente Nieuw Beijerland werkte, zat ik als een van de weinigen nog laat op kantoor te werken. Er stormde iemand binnen met de vraag wie er kon reanimeren. Er lag een jongetje onder het ijs. Ik rennen! Ik ben gaan beademen, mond-op-mond. Uiteindelijk mocht het niet meer baten. Hij had te lang onder het ijs gelegen. Dat kwam toen binnen hoor. Ik ben naar huis gegaan en heb zeker 5 uur in bad gezeten. Met de bijbel. Ik weet niet eens meer of er water in dat bad stond.”

Mystiek

De ziekte kanker komt veel voorbij in de familie en omgeving van Van der Tak. “Mijn zwager is binnen 6 weken na de diagnose overleden. Ook andere familieleden verloor ik er aan, net als een vriendin, die drie kleine kinderen achterliet.” Steun vindt Van der Tak op zulke momenten in het geloof. “Maar ik vraag me dan wel af ‘waarom’.”

“Onlangs ben ik met Team Westland mee geweest naar de Tourmalet. Lachend, vrolijk, vermoeid en emotioneel gaan ze die berg op. Net voor de top bij het monument is er even stilte. Je kijkt daar zo de diepte in, maar tegelijk kijk je naar die top. Dat is heel indrukwekkend. Wat die mensen aan een kracht met elkaar kunnen opbrengen, dat kun je amper in woorden vatten. Die verbondenheid, dat is mystiek. Ja, er is meer tussen hemel en aarde.”

Lopen

Voor zijn eigen uitvaart hoopt Van der Tak dat het een beetje vrolijk is. “Het moet geen gedoe worden. Het hoeft niet traditioneel vanuit een kerk, maar ik weet wel welke predikant moet spreken. Ik schrijf af en toe al iets op. Ik hoop overigens wel dat de begraafplaats niet te ver weg ligt, want ik hou van lopen. Plechtig. Ik hoop dat mijn kinderen – of kleinkinderen – mij dan zullen dragen.”

En hoe wil hij dan door hen herinnerd worden? “Mijn kinderen zullen zeggen dat ik een workaholic ben. Dat ik er op bepaalde momenten gewoon níet was, maar wel altijd voor andere mensen. Het grappige is, dat als de nood aan de man is, bellen ze me altijd. Of ik trots ben? Ik ben dankbaar. Hoe het in mijn privésituatie gaat, in goede harmonie. Met mijn kinderen en kleinkinderen. Maar ook met het personeel waar ik ongelooflijk goed mee om kan gaan. Dat doet ertoe.”

 

Interview: Kitty Dekkers Tekst en foto: Marieke Boon