'Vier het leven!'
“Het is eigenlijk het laatste waar ik over wil nadenken, want ik wil niet dood. Gewoon niet!” zegt Anneke Plugge zodra we bij haar binnen stappen. Anneke, oprichter en inspirator van ’t Z-je Studiecoach, omschrijft zichzelf als een enorme levensgenieter. “Ik sta heel positief in het leven en zie eigenlijk voor alles een oplossing. Behalve voor dood gaan”, zegt ze lachend.
“In 2005 zijn de verschillende opleidingen die ik heb gedaan en de verschillende banen die ik heb gehad bij elkaar gekomen in wat echt de flow in mijn leven is: jonge mensen en hun ouders coachen.” De geboren en getogen Monsterse is getrouwd met Gerard en moeder van 2 volwassen dochters.
Herinneringen
Haar eerste ervaring met een begrafenis was die van haar oma. Anneke was 8 jaar oud.
“Ik herinner me dat ik tot de orde werd geroepen omdat ik veel te luidruchtig was met mijn neefjes en nichtjes. Toen pas realiseerde ik me dat er volwassenen aan het huilen waren. Dat verdriet tijdens uitvaarten overspoelt me, ook als ik de overledene nauwelijks heb gekend. Een graf, de muziek, huilende mensen, handjes geven, in de rij staan; vréselijk die benauwende sfeer.”
Anneke vervolgt: “In 2014 overleed mijn allerbeste vriend. Hij had alles zelf kunnen regelen. In een prachtig verbouwde boerderij lag zijn kist vol voorjaarsbloemen. Er waren geen rijtjes, iedereen liep gewoon rond. Er lagen fotoboeken en we haalden herinneringen op. Vier het leven. Natuurlijk was er verdriet om zijn overlijden, maar de blijdschap om zijn leven overheerste. Dat zou ik iedereen gunnen als ik ga.”
Steun
Het overlijden van Annekes vader vorig jaar was weer heel anders. Zijn wens was om vanuit huis door zijn gezin naar het crematorium te worden gebracht. “Op dat moment vonden we het heel fijn in alle rust bij elkaar te zijn.” De kaarten werden pas later verstuurd en het medeleven van anderen kwam daarom ook pas nadat alles achter de rug was. “Uiteindelijk kregen we nog heel veel reacties en brieven met herinneringen aan mijn vader. Het is waardevol als mensen je steun geven in het verdriet.”
Spiritueel pad
Anneke zegt dat ze te bijgelovig is om haar eigen uitvaart te willen regelen. “Stel je voor dat het allemaal op papier staat. Ik zou dan het idee hebben dat het ook tijd is om te gaan. Bovendien heb ik helemaal geen wensen. Het maakt me echt niet uit, ik ben toch dood. Als er een afscheidsdienst komt, laat het dan wel een bijeenkomst zijn waar herinneringen worden gedeeld. Wanneer hebben we gelachen? Geen rijtjes met alleen een hand, maar echt contact.”
“En ook niet”, zegt Anneke ineens opverend uit haar stoel, “dan pas goede dingen over me zeggen. Als ik dood ben heb ik er toch niets meer aan.” Elf jaar geleden is er borstkanker geconstateerd bij Anneke. “Ik heb toen heel veel liefde, warmte en vriendschap gekregen. Ik mag dus helemaal niet klagen want er is bij mijn leven al veel moois tegen me gezegd.”
Na de diagnose borstkanker had Anneke direct een diep gevoel dat het goed zou komen. “Later realiseerde ik me dat dat ook kan betekenen dat je dood gaat. Doodgaan is niet fout. Ik ben daardoor een spiritueel pad opgegaan waar ik rust en vertrouwen vind.” Ze merkt dat overledenen nog bij haar zijn. “Die overleden vriend is nog steeds aanwezig, alleen mis ik zijn vorm. Net als mijn vader. Ik ben wel iets rustiger geworden over de dood. Ik heb geen angst, maar ik wil het gewoon niet, heb het te veel naar mijn zin.”
Concert
Anneke ziet haar grootvader als haar gids. “Ik heb regelmatig contact met hem. Vroeger speelden we op de piano quatre-mains. Met een paar noten leek het alsof ik een heel concert gaf. Tijdens een meditatie met de vraag ‘hoe zie je jezelf in het leven’, zag ik mezelf met mijn opa achter de piano. Dat is de rol die perfect bij me past. Organiseren, ondersteunen, maar niet groots. Ik sla een paar nootjes aan en het concert lijkt vanzelf te gaan. Dat inzicht heeft grote indruk op me gemaakt. Ook wat betreft ’t Z-je werkt het zo. Ik loop een stukje mee met het pad van de kinderen en ze doen het allemaal zelf. Ik zie ze groeien en dat geeft veel voldoening.